1.4  Dien Bien Phu

Op 20 november 1953 landden de Franse parachutisten in de ‘Arena der Goden’, ofwel Dien Bien Phu. Dit is een vallei aan de grens met Laos en ligt aan de route van de wapentransporten van de Viet Minh. Volgens de Fransen was deze vallei strategisch zo belangrijk, dat ze in ieder geval genomen moest worden, anders zou de oorlog nooit gewonnen kunnen worden.
De eerste achthonderd parachutisten die gedropt werden, was voorgehouden dat er geen Viet Minh soldaten zouden zijn. Er bleken echter twee Viet Minh compagnieën (300 manschappen) gelegerd te zijn. Deze werden echter door de Fransen verslagen. Een week later arriveerde Generaal Navarre met nog eens tienduizend man en Dien Bien Phu was in Franse handen. Nu kon men, dat was het plan, de aanvoerlijnen van de Viet Minh onderbreken en onderhandelingen forceren: “….Navarre’s forces would move out to destroy Viet Minh supply lines forcing – he believed – a set piece battle and negotiations.”[i]
Toch koesterde Navarre niet de illusie, dat hij de oorlog kon winnen; de Fransen hadden al teveel tijd verloren. Maar hij wist dat een overwinning in deze afgelegen vallei van grot politiek en ideologisch belang zou zijn voor Frankrijk en de alliantie. Frankrijk kon geen troepen meer leveren en de VS wilden nu eindelijk eens resultaat zien van de door haar verleende hulp. Navarre :”I chose the solution of the Dien Bien Phu entrenched camp, because with the state of my forces, which were inferior to those of the Viet Minh in terms of mobile forces, this solution was the only one seems to be reasonable. I’m still certain that it was the only one.”[ii] Het scheen ook de enige oplossing omdat het zover van het werkelijke slagveld lag. Er was echter een nadeel aan Dien Bien Phu: de volledige afhankelijkheid van de luchtaanvoer. Alles moest via vliegtuigen in het kamp aangevoerd worden. Dit zou dus alleen een probleem worden indien de Viet Minh tot op korte afstand van het kamp zou kunnen naderen, en zodoende de vliegtuigen kunnen beschieten.
Juist dit zwakke gedeelte wilde Viet Minh generaal Giap benutten, maar, zo liet hij Ho Chi Minh weten, dat zou enkele maanden kosten. Giap begon met het mobiliseren van zijn ‘twee’ legers. Het eerste, de soldaten, zou naar Dien Bien Phu moeten oprukken en ongeveer vijfendertig kilometer per dag moeten afleggen. Het tweede leger, vooral burgers, zouden zich bezig moeten houden met het bijeenbrengen en vervoeren (hoofdzakelijk op fietsen) van eten naar plaatsen waar het leger voorbij zou trekken en uiteindelijk naar Dien Bien Phu.
Na een zestal weken merkten de Fransen dat ze waren omsingeld en dat ze het kamp niet meer konden verlaten. Op dat moment onderschatten de Fransen nog steeds de grote van het leger van Giap. Ze hadden gerekend op twee divisies, maar het bleken er uiteindelijk vier te zijn. De Viet Minh was bereid alle levens te geven om Frankrijk de fatale klap toe te dienen. “The Viet Minh understood that if the French command could be seriously defeated at Dien Bien Phu , this would allow them politically to win the war. They decided to take all risks , increase their manpower and accept even greater losses than before.”[iii]
De Franse manschappen bedroegen op dat moment 15.000. De Fransen wisten toen echter wel dat Giap ook zwaardere wapens had, maar men wist niet het kaliber en hoeveel. De Fransen waren er inmiddels wel van overtuigd dat een slag om Dien Bien Phu een nederlaag voor hen zou opleveren. Navarre hield zijn manschappen de versterkingen voor die nooit gekomen zijn.
Op 12 maart 1954 om 17.00 uur begon het Viet Minh offensief. Het was voor de Fransen een complete verrassing en de eerste klap maakte dat in het Franse kamp een volledige chaos en paniek uitbrak. Op 27 maart werd het zwakste Franse punt aangevallen: de landingsbaan voor de vliegtuigen. Nu waren de Fransen volledig van de buitenwereld afgesloten, ze hadden alleen nog radiocontact met hun hoofdkwartier in Hanoi. Doordat de landingsbaan in handen van de Viet Minh was gekomen, konden er ook geen versterkingen worden gezonden.
Nixon, in die tijd vice-president, schrijft in zijn memoires: “In Washington the Joint Chiefs of Staff devised a plan, known as Operation Vulture, for using three small tactical atomic bombs to destroy Viet Minh positions and relieve the garrison.”[iv] Het plan werd echter door het Congres tegengehouden, met name door Lyndon B. Johnson.
In de eerste week van mei werd duidelijk dat de Fransen de stellingen niet meer konden houden en op 7 mei telegrafeerden ze naar Hanoi met de mededeling dat het voorbij was.  Hanoi geeft hen de toestemming om de strijd te staken, maar ze mochten de witte vlag niet hijsen. Op 7 mei 1954 om 17.30 uur was de slag om Dien Bien Phu beslecht in het voordeel van de Viet Minh. In de vijfenvijftig dagen die de slag duurde, waren er drieduizend doden aan Franse zijde en achtduizend aan Vietnamese zijde te betreuren. Daarnaast had Frankrijk ook Indo-China verloren.
Op 8 mei 1954 begonnen in Genévè de onderhandelingen betreffende Vietnam. Men kwam overeen dat het gedeeld werd in een communistisch noorden en een westers georiënteerd zuiden. De Verenigde Staten ondertekenden het verdrag niet!

“The United States , however, would not sign the Geneva Accords, and historians therefore concluded that is was at Geneva , not Dien Bien Phu , that the political dilemma of Viet Nam went unsolved”[v]